اسباب کشی2

روزها و روزها میگذشت و دخترک هر روز پشت پنجره اتاق خونه حقیرشون ، فکر میکرد.به همه چیز ...به اینکه چرا هیچ چیز سرجاش نیست...چرا نشده دختر رویاهاش...چرا باید فداکاری کنه و آینده خودش رو تباه کنه ...چرا نباید به دیگران بگه بهترین رتبه دانشگاه رو آورده ...چرا باید بر خلاف میلش بگه درس خوندن رو دوست ندارم...

بر خلاف میل ِ باطنیش گفت و دل ِ یه جمعیت رو شاد کرد.شادی وصف نشدنی چشمای مادر زیر اون ناراحتی ظاهری کاملا معلوم بود و دخترک قصه من  به خوبی درک میکرد...درک میکرد و دلگیر نشد...دلگیر نشد چون درک بالایی داشت و حاضر بود برای شادی عزیزانش از جان بگذرد...

چه روزهایی داشت ...انگار اون فداکاری ،شادی رو به قلبش هدیه داده بود...آسمون ِ زندگیش رو هر روز و هر روز آبی تر میدید...انگار یاد گرفته بود بال باشه ...نه بار

دیگه خجالت نمیکشید...سرش رو بالا میگرفت و زندگی میکرد ..

به واسطه تلاشی که داشت و همت خدای متعال که تنها یاور زندگیش بود بعد از 5 سال از مستخدمی رها شدن...روزی که فهمید باید اسباب کشی کنن اونقدر شاد بود که یک روزه همه چیز رو محیای رفتن کرد...دخترک شاد بود...آزادی از بند اسارتِ 5 ساله برایش بهترین هدیه بود از طرف خدا ...

دخترک در این 5 سال یاد گرفت عشق چیز ِ کثیفی است که به کمیت ها توجه دارد نه کیفیت ها...این بود که تصمیم گرفت هیچ وقت عاشق نباشه و فقط دوست داشته باشه...

میگفت دوست داشتن دل ِ آدما رو به هم نزدیک میکنه اما متنفر نمیکنه ...

پ. ن: 

این خاطره واقعی رو یکی از دوستان برام تعریف کرد و من شدیداً تحت تاثیر قرار گرفتم. خیلی چیزا را نشد بنویسم.اما دوست داشتم از احساسات یه دختر 15 ساله بنویسم...

خدا کنه منو ببخشه که جسارت کردم به حریمِ خاطراتش