یه بهونه واسه گریه...

امروز یه کوچولو...نه از یه کوچولو یه کم بیشتر دلم گرفته...نمی دونم از چی؟؟شاید هم می دونم ونمی خوام باور کنم که به خاطر یه موضوع مسخره !!! مسخره که نیست...نباید بهش فک کنم ولی نمیشه...دیروز دنبال یه بهونه بودم که یه جوری حداقل گریه کنم...به اطرافم دقت کردم و دنبالش گشتم...دیدم مامور شهرداری با یه قیچی داره درختای نارنج تو بلوار زند رو هرس میکنه...یه نگاه به درخت انداختم...انگار تسلیم سرنوشت شده بود وهیچ تلاشی برای نگه داشتن شاخه های تازه روییدش نمی کرد...با اینکه دیرم شده بود و یه پیاده روی 20دقیقه ای تا دفتر داشتم اما یه کم ایستادم ...نارنجای دیگه از ترس اینکه بعدش نوبت اوناست با باد صبحگاهی دعوا داشتن.... خب حق هم داشتن...آخه همین قبل از عید بود که بوی عطر بهارشون هر آدمی رو مست میکرد. من که دوست داشتم از خیابان خیام تا آخر وصال یه بلوار بود با درختای نارنج که هر روز صبح از وسط بلوار می رفتم دفتر بی خیال از مسخره دیگران...دلم می خواست قاتل جوانه ها رو بگیرم و سیر بزنمش...اونقدر که جای انگشتام رو صورت نکبتش بمونه....چقدر ما آدما ناسپاسیم ...گریه درختا بدترم کرد...اما نشد بهونه!!!

اون پیر مرد بی خانمان هم انگار برام عادی شده بود.مثل همیشه کز کرده بود کنار یه تویوتا کمری...حداقل یه سایه بون بود واسش که...خودش بود و یه بطری آ ب و یه کیسه که معلوم نبود توش چی بود....

دیگه بهونه ای ندیدم...

امروز صبح همه نارنج ها داغدار شده بودن....لعنت به ما که هر چیزی رو برای خوشی زود گذر خودمون دوست داریم....لعنت...

---

پ.ن:دیگه امتحان دارم تا تموم بشه دیگه سر کار نمیام...با اجازه