۲ دلی

ما آدما وقتی غم تو چشمامون موج می زنه زمین و هوا رو به هم می دوزیم ...از همه گله داریم ..ناشکری می کنیم و خدا رو از خودمون دلگیر می کنیم...اما من کسانی رو میشناسم که با وجود غم بزرگی که تو چشماشون دارن اما هیچ وقت به خودشون اجازه نمی دن آشکارا بگن...اما کاش یکی پیدا می شد منو از رفتن نهی میکرد میدونم خوشبختی منو می خوان اما...به چه قیمتی!!!! به قیمت تنهایی خودشون!!!

همه ما وقتی غم داریم ازش یه کوه می سازیم ...برا خودمون , برا قلب مهربونمون یه حصار آهنین می سازیم که  راه گریزی ازش نیست...شاید با فراموش کردن یه چیزایی که براتون خیلی سخته ...بشه قلب دیگران رو آزادش کرد ...اما واقعا ممکنه یه روز برسه که از گذشتن زمان از دست رفته ...از داشتن خوشبختی که می تونستی داشته باشی ونخواستی ... حسرت نخوریم...

با همه این تفاسیر...من موندم ویه دنیا 2دلی ...

برای موندن ورفتن....