روزمرگی ها...

نمی دونم چه مشکلی بود...اما همه نگام میکردن...مرد و زن حتی بچه ها ...به خودم دلداری میدادم که زیادی حساس شدم...نگاهم رو میخکوب زمین کردم که یادم بره... سنگینی نگاه همه رو حس می کردم...به خودم به پوششم  شک کردم...مسیر زیادی نبود سوار تاکسی شدم ...اما راننده هم ....ولی من مطمئن بودم ... آخه مثل همیشه بودم حتی خیلی ساده تر...

رسیدم دفتر...امروز دیرتر رسیدم. انگار برای رئیس مهم نبود که دیر اومدم... یه کم ناراحت بود نه از تاخیر من...بهم دست داد...دستش رو کشید گفت چقدر یخی!!!!!

 گفتم آتش عشقم فروکش کرده...............

و اون  از ته دل خندید. وقتی می بینم خوشحاله انگار تمام زیبایی های دنیا رو بهم هدیه دادن...دیگه نگاه سنگین مردم رو فراموش کردم...فراموش

---

پ.ن :این روزا زیادی خوبم وسرحال