شعر بی دروغ

 ما که این همه برای عشق

آه و ناله ی دروغ می کنیم

 راستی چرا

در رثای بی شمار عاشقان

-که بی دریغ-

خون خویش را نثار عشق می کنند

 از نثار یک دریغ هم

دریغ می کنیم؟

 آرمانی

وقتی که غنچه های شکوفا

با خارهای سبز طبیعی

در باغ ما عزیز نماندند

 گلهای کاغذی نیز

با سیم خاردار

در چشم ما عزیز نمی مانند

 اگر سنگ،سنگ...

اگر آدمی ،آدمی است

اگر هر کسی جز خودش نیست

اگر این همه آشکارا بدیهی است

 چرا هر شب و روز، هر بار

بناچار

هزاران دلیل و سند لازم است،

که ثابت کند:

تو توئی؟

 هزاران دلیل و سند،

که ثابت کند...

 با این همه

 اما

با این همه....

تقصیر من نبود

که با این همه امید قبولی

در امتحان سادهْ تو

رد شدم

 اصلاً نه تو ، نه من!

تقصیر هیچ کس نیست

از خوبی تو بود

که من

بد شدم!