سعدی شیراز

عجب شب دلنشینی بود. 

دیشب رو می گم.حدود ۱۵سالی میشد اونجا نرفته بودم.خیلی عوض شده بود. 

بزرگ ...زیبا...بوی گلهای شب بو  و محبوبه... آدم رو مست خودش میکرد. 

دلت می خواست عاشق بشی...شعر بگی...از محبت بگی... 

هر جا نگاه می کردی طراوت وشادابی موج می زد. 

اونقدر که نا خودآگاه می گفتی بابا خوش بحال سعدی...بهش حسودیم شد. 

می تونم بگم از حافظیه خیلی خوشکل تر بود.باکلاس تر... 

اما محیطش هنوز هم گند و زشت بود.از مردمش بیزارم... 

شاید هم به همین دلیل هیچ وقت اونجا نرفتم. شاید سعدی ناراحت بشه ... 

اما به واقع حافظیه رو بیشتر دوست دارم...اون موقع ها که کار و زندگی نداشتم  

با بچه ها ماهی ۳ بار می رفتیم حافظیه. 

اما الان دیگه وقتی نیست . زندگیم .تفریحم شده کار...کار ...کار... 

داشتم می گفتم... 

حوض ماهیش که دیگه نگو... 

دلم می خواست ماهی باشم.کنار اون ماهی ها...  

حس می کردم ماهی ها بهم فخر می فروشن... 

دوست داشتم مثل اونا بودم تا این آب رکناباد که میگن برا خودم باشه... 

دلم نمی خواست تموم بشه اما دیگه دیر وقت بود . 

سعدی می خواست بخوابه...محترمانه ما رو انداختن بیرون... 

یه شاخه گل محبوبه واسه یادبود سعدی از کنار آرامگاهش چیدم. 

الان تو اتاقمه...بی وجدان ...گلهای به این کوچکی عجب دنیایی دارن. 

غروب که میشه چنان بوی معطری دارن که پنجره رو باز میکنم. 

اما خیلی خوشکلن...دوستشون دارم.زیباست و رویایی... 

خدا قسمت همه کنه. 

امید دارم دیدار من و سعدی ۱۵ سال دیگه طول نکشه... 

 

  باطل است آنچه مدعی گوید         خفته را خفته کی کند بیدار
  مرد باید که  گیرد اندر گوش           ور نوشته است پند بر دیوار 

                                        ((سعدی))