دلتنگی یک دختر ...

 

 این روزها دلم عجیب میگیرد... 

عجیب به این خاطر که هیچ وقت چنین دلتنگ نبودم 

وقتی در آینه نگاه می کنم 

چیزی را که در نگاهم می بینم مرا به خشم وامی دارد... 

طوری که از خودم... از حسم... از نگاهم متنفر می شوم. 

نمی دانم چرا خودم را مثل این دختر تنها می بینم... 

منتظر... 

با چشمهایی که هزاران حرف ناگفته دارد ... 

اما از گفتنش هراس.... 

شاید همه حرفهای دخترک مثل رویاهایش نباشد... 

به یقین می دانم  

که حرفهای این دختر تنها و منتظر این نیست 

او هم مثل من دلتنگ است... 

شاید دلتنگ روزهایی که شاد بود و خندان... 

روزهایی که هیچ غمی نمی توانست  

دل شاد او را غمین کند... 

شاید او هم مثل من  

روزی که حس پرواز در وجودش شکوفا می شد... 

صیادی پرهای پروازش رابرید 

وشاید هنوز 

شوق پرواز را در سر می پروراند.... 

شاید در خلوت تنهایی اش 

بارها وبارها  

از روی سکو بلند شده... 

راه رفته 

وچشمان منتظرش را به آسمان دوخته... 

وشاید به این خاطرکه می دانسته  

خدا از اسرار درونش آگاه است... 

فقط به سکوت اکتفا کرده است... 

واین سکوت... سکوت نیست... 

فریادی است که هیچ کس جز قلب دخترک صدایش را نمی شنود  

ومن می دانم  

که در قلب این چهره ساکت و آرام  

طوفانی بر پاست 

که هیچ چیز را یارای مقابله با او نیست 

سکوت این دختر آرامش قبل از طوفان است... 

شاید این دختر تنها...مثل من 

هزاران هزار سوال بی جواب بر دوشش سنگینی می کند... 

ومنتظر است تا کسی را بیابد و جواب چرا هایش را بدهد... 

دلم برایش می سوزد 

چون می دانم 

آفتاب غروب میکند 

روز تمام میشود 

شب با تمام ستاره ها از راه می رسد 

و او همچنان منتظر است 

ومن می دانم که انتظار او را پایانی نیست 

حتی اگر پایان یابد پایان شیرینی ندارد... 

وبالاخره 

روزی این چشمهای منتظر اشک خواهد ریخت... 

اما با این حال   

این چشمها که هزاران ناگفته دارد

باز هم مثل من  

غروب و تلخی انتظار را باور نخواهد کرد  

((از دفتر اندیشه ها- ۲۲خرداد  ))

(( بهار ۱۳۸۸ ))

تلاله