تسلی

 ما آدما وقتی دیگران دلگیرن وغمگین ؛ اونقدر باحرفامون دل بیقرارشو ن تسلی میدیم که دیگه اون غم شاید اونقدر ها توی دلش پر رنگ نباشه... این حرف مصداق خودمه... 

وقتی دوستام از همه دنیا خسته میشن؛ بهشون امید میدم ...امید به اینکه هنوز زندگی جریان داره وتا وقتی می دونن که چشمانی هست که به خاطر رنجشون بارانیه زندگی هم ارزش رنج کشیدن داره... 

اما حالا که خودم از همه چیز؛از حافظ ؛ از درختان ؛سبزه ها ؛گلها ؛مردم و بالاخره از خودم دلگیرم 

هیچ کس و هیچ چیز نمی تونه تسکینی باشه واسه قلبم.... حتی محبت چشمها هم قلبم رو آرامش نمی ده... 

خسته ام از مردمی که نامشان عروسکی است 

مردمی که لحن پر کلامشان عروسکی است 

 بی تفاوت از کنار گل عبور میکنند

حتم دارم ایل ما مشامشان عروسکی است

من به نام آینه قسم نمی خورم ولی  

چهره های روشن تمامشان عروسکی است