برای تو ...

نه پرنده هستم، نه آزاد
انسانی‌ بازگشته
سرخورده از راه‌های دور
عاشقی، با حواسی مغشوش
که اگر جنون قلبش را نلرزاند
ویرانِ شبگردی روحِ متلاطمی می‌‌شود
که خودش را گم می‌‌کند
تا به خانه ای نرسد که جایِ تو در آن خالیست
و تمامِ اینها یعنی‌ اسارت
یعنی‌ گمنامِ کوچه‌های معشوقی باشی‌، برای تو کم حوصله‌
یعنی‌ تحملِ غم انگیز نگاهی‌
که دیوارت را کوتاهتر از دیوارِ هر سایه‌ای می‌‌بیند
آه محبوبِ بی‌ رحمِ من !!!
کسی‌ تو را دوست دارد
که شعر را برای از تو گفتن دوست دارد
و گل را برای از تو گفتن
و آبی آسمان را برای از تو گفتن
کسی‌ که وام‌دارِ تمامِ خواب‌های نرفته است
تا خیالِ سرزده ی تو را
با وسواسِ یک عاشق دیوانه
به خلوتِ روزگارش ببافد
و کاش می‌‌شد بفهمی
چه دردناک است
نبردِ پر حقارتِ قلبی اسیر با میلِ بی‌ وقفه ی این تن‌ِ خسته به پرواز